16 RUḊRAIĠEAĊT

  Dála an ṁacraḋ an ṁear-ċleasa, níor fríṫ ag Scaṫaiġ
ná ag Muġoill Ṁanannáin ná ag Aḃluiġ Áran ná ag Doṁnall
Duḃloingseaċ ná ag ridire ná ag banġaisciḋiġ ’san doṁan,
agus ní raiḃ aca-san uile neaċ d’a dtáinig an bior-ċleas do
ḋéanaṁ an ċéad lá go dtáinig Cú Ċulainn go Scaṫaiġ agus
do ḟoġnaiṁ do luċt na gaisce ar an gcleas soin.
  Giḋeaḋ an tráṫ do gaḃaḋ Cú Ċulainn ar an mbior ndiaḋnaċ
agus do ceanglaḋ i mullaċ an tiġe fó ṫrí é, agus an treas
feaċt ṫáinig loinne agus diḃfearg ar Ċoin Ċulainn leó gur
ḃain na trí naoi gcinn díoḃ, agus iar soin do ṫiomsuiġ a
gcinn agus ṫugadar dioḃragaḋ do gaċ ceann díoḃ fó leiṫ
go dtárla fó ḋóirsiḃ oirḋearca an dúna fó ċosaiḃ na sluaġ
agus na soċaiḋe iad, ionnus go mba móide a n-uaṫ agus a
n-urḋuḃaḋ é ’san mbaile.  Agus do ḃí ann an oiḋċe sin go
dtáinig an ṁaidean, agus ṫáinig as go riaċt doras an
ġrianáin i n-a raiḃ Scaṫaċ, agus do ráiḋ do ḃriaṫraiḃ árda:
“An ḃfuil Scaṫaċ ṫall?” ar sé.
  “Créad soin, a ṁic?” ar sí.
  “An méad de ṡeódaiḃ, de ṁaoiniḃ agus d’ionṁusaiḃ
deaġ-ṁaca rioġ agus róḟlaṫa an doṁain atá i dtaisce agat,
dáil doṁ-sa iad.”
  “A ṁacaoiṁ,” ar Scaṫaċ, “créad soin?”
  “Do b’áil liom a ḋíoġal ort,” ar Cú Ċulainn, “óir
is doṁ-sa dliġtear a ḋíoġal a méad dem’ ḋiċeall foġlama
atá agat gan a dtaḃairt dom agus do ċáċ mar aon liom.”
  “Maiṫ, a ṁacaoiṁ,” ar sí, “is iomḋa duine annso
d’ar ċóra san ’ná tusa.”
  “Má’s eaḋ, noċa dtig dóiḃ a iarraiḋ,” ar Cú Ċulainn,
“óir is liom-sa dliġtear a ḋíoġal ó naċ tig dóiḃ féin.”
  “Créad an díoġal do ḋéanṫá?” ar Scaṫaċ.
  “Coṁrac agus coṁlann d’ḟearaḋ leat-sa,” ar Cú Ċulainn.
  “Do ġeaḃair san, a ṁacaoiṁ,” ar Scaṫaċ.
  “Noċan tú raċas ann,” ar Cuar agus ar Cáiḋ.  Dís
ṁac Scaṫaiġe iad san.
  “Ní haṁla soin,” ar Cuar, “aċt raċad-sa im’ aonar
leis.”
  Agus is aṁla ḃí an fear soin agus é caḃail-reaṁar cliaḃ-
ḟairsing, agus ba ṁór an aoirde é.  Agus d’eiriġ an fear
soin agus é iar ndéanaṁ a ḟoġlama ó n-a ṁáṫair ’san uile 
ċleas gaisce idir uḃaill-ċleas agus toirn-ċleas, fóid-